BİR ÖLÜMÜN ARDINDAN MEKTUP

Umut ekip gittiler.

İrem bebecik ve Mete maviliklere umut ekip gittiler. Derinliklerde geçmişi arayarak gittiler. Kıskandırarak, merak içerisinde bırakarak gittiler geleceğimizi.

Siz tanımazsınız belki de, İrem bebecik is arkadaşlarımın biricik kızıydı. 20 yaşındaydı. Izmir de 3. sınıf arkeoloji öğrencisiydi. Dalgıç eğitmendi. AT Proje asistanıydı. Gecen hafta buradaydı, dopdolu bir enerji küpüydü, biraz alaycı biz babaların duygusallığımıza.

Ve bir de up uzun bir delikanlı, öylesine genç, öylesine yakışıklı sevgilisi, ciddi bir damat adayıydı arkadaşlarıma. Tarih 4. sınıf öğrencisiydi.

İkisi de daha dun buradaydılar; dikkat çekici özellikler taşıyan, ülkemizin umut dolu geleceğinin pırlanta parçaları iki genç, iki önderdiniz. Sizde göreceğimiz daha çok şey vardı.

Gittiler. Bırakıp gittiler. Öylece bıraktılar birikimlerini bize. 7 Ağustosta 2007 de öldüler ikisi de. Ömrümüzün sonuna kadar çileli bir karıştırmacaya gireceğiz. Bilemezlerdi ki.

Sonuç mu, acınası müptezel bir cehalet düşmedi sırtımızdan. Ağustos böceklerinin en şakrak olduğu zamanda bir sarhoş sizleri ciğerimizden söküp aldı. Sarhoş bir trafik kazasında, bir olum vakası en yakınımızdan ve yeniden etkiledi bizleri, sinirlerimiz gürgen.

İki genç beyin gittiler; Dopdolu, geleceğe vaatlerde bulunarak gittiler. Vaatlerini denize ekip genç yasta gittiler. Ama inanın mutluydular, çünkü Azraillerini hiç tanımayacak kadar gençtiler.

Tarih ve deniz sizleri bağrına gömecek, inanıyorum
Ananın rüyasına gireceksin biliyorum
Biz karabasanları yasarken çocuklar, sizler
“ biz mutluyduk” diye fısıldayacaksınız kulaklarına.

Sizler mutluydunuz. Cümle’nin noktası belliydi, belliydi ama zamansız gittiniz be çocuklar. Daha görecek günleriniz vardı sizlerden ödünç aldığımız. Hakkiniz kaldı be çocuklar. Yasarken hakkinizi helal ettiniz yürekten, özünüzden biliyoruz, biliyoruz ama nasıl ödeyeceğiz kısa yaşamınızda verdiğiniz mutlulukların mukabilini?

Eksik kaldık, alacağınız olsun!

Hoşçakalin çocuklar…

dOĞAN ŞAHİN-2008